Tunay Na Patunay Ng Presensya Ng Diyos

Hey guys! Kamusta kayo? Ngayon, pag-uusapan naten ang isang napakahalagang tanong na madalas bumabagabag sa ating lahat: Paano natin mapapatunayan na ang Diyos ay laging nariyan at hindi tayo pinapabayaan? Alam naman natin na minsan, sa gitna ng mga pagsubok at hirap ng buhay, parang nawawala siya, di ba? Pero ang totoo, guys, nandiyan lang siya. Kailangan lang natin ng tamang pananaw at pananampalataya para makita siya sa ating paligid at sa ating mga karanasan.

Marami sa atin ang naghahanap ng mga milagro o mga malalaking senyales para maniwala. Pero minsan, ang pinakamalalaking patunay ay nasa maliliit na bagay na napapansin natin araw-araw. Halimbawa na lang, yung paggising natin sa umaga na may lakas pa para huminga at gumalaw. Hindi ba't isang malaking biyaya yan? O kaya yung mga taong dumarating sa buhay natin na nagbibigay ng suporta at pagmamahal sa mga panahong kailangan natin sila. Sila ba'y nagkataon lang? O baka naman sila yung mga kamay ng Diyos para alalayan tayo?

Sa Bibliya, maraming kwento tungkol sa kung paano ipinakita ng Diyos ang kanyang presensya sa mga tao. Mula sa paglalakbay ng mga Israelita sa disyerto, kung saan binigyan sila ng mana at patnubay, hanggang sa mga turo ni Hesus na nagpakita ng walang kapantay na pag-ibig at habag. Lahat yan ay mga konkretong patunay na hindi tayo iniwan ng Diyos. Kahit sa gitna ng mga bagyo at unos, ang presensya niya ay nananatiling matatag. Ang hamon sa atin ay ang buksan ang ating mga puso at isipan para makita ang mga ito. Hindi ito tungkol sa kung ano ang nakikita ng mata, kundi kung ano ang nararamdaman ng puso. Ang simpleng kapayapaan na bumabalot sa atin kapag nagdadasal tayo, o yung pakiramdam ng seguridad kahit sa gitna ng kawalan, yan ang mga maliliit na himala na nagpapatunay na may mas dakilang plano para sa atin.

Kaya guys, sa susunod na maramdaman ninyong nag-iisa kayo o parang wala nang pag-asa, huminto muna kayo sandali. Tumingin sa paligid. Makinig sa inyong puso. Siguradong mayroon kayong makikitang patunay na ang Diyos ay laging nariyan, nagbabantay, at nagmamahal. Hindi niya tayo pinababayaan, kailanman. Ang kailangan lang talaga ay ang ating pananampalataya at ang pagiging bukas sa kanyang mga biyaya, malalaki man o maliliit. Ang pagkilala sa kanyang presensya ay hindi isang malaking pangyayari, kundi isang patuloy na proseso ng pagtuklas at pagpapasalamat sa bawat sandali ng ating buhay. Ito ang nagbibigay sa atin ng lakas at pag-asa.

Ang Masayang Pagbabahagi ng Presensya ng Diyos

Talaga namang masaya, guys, na maibahagi ang mga nakita nating patunay ng presensya ng Diyos. Sa bawat kwentong ating maririnig at mararanasan, lalo tayong napapatatag sa ating pananampalataya. Ito yung mga sandaling naiisip natin, "Wow, totoo nga na nandiyan Siya." Yung tipong kahit sa pinakamalalim na balon ng pagsubok, may nakikita kang sinag ng pag-asa. Yan ang presensya ng Diyos na hindi natin dapat ipagkait sa iba.

Isipin niyo na lang, guys, yung pakiramdam na parang may bumubulong sa inyo na "kayanin mo ito" kapag sobrang hirap na ng sitwasyon. Hindi ba't nakakagaan yun ng loob? O kaya yung mga pagkakataon na bigla na lang may dumating na tulong na hindi mo inaasahan – isang kaibigan na nasa tamang oras, isang impormasyon na kailangan mo, o kahit isang simpleng payo na nagpabago ng takbo ng iyong isip. Ang mga ito ay hindi basta-basta nangyayari lang. Ito ay mga manifestasyon ng pagmamahal at patnubay ng Diyos sa ating buhay.

Sa aking personal na karanasan, maraming beses na akong nakaranas ng ganito. May isang pagkakataon na nawalan ako ng malaking pera dahil sa isang business deal na pumalpak. Halos gumuho ang mundo ko. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula ulit. Halos gabi-gabi, umiiyak ako at nagdarasal, "Panginoon, nasaan ka? Bakit mo hinayaan itong mangyari?" Pero habang nagdadasal ako, napansin ko ang isang bagay. Sa gitna ng aking pagkalugi, mayroon pa rin akong mga kaibigan at pamilya na hindi ako iniwan. Mayroon pa rin akong malusog na katawan at isipan. Naisip ko, hindi naman pala lahat nawala. Mayroon pa akong mga bagay na dapat ipagpasalamat.

Ang sumunod na nangyari ay mas lalong nagpatibay ng aking pananampalataya. May isang dating kakilala na bigla na lang nag-contact sa akin. Akala ko ay mangungumusta lang. Pero ang pala, mayroon siyang inaalok na trabaho na akma sa aking kakayahan at mas malaki pa ang kita kaysa dati. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang aking sitwasyon, pero sa tingin ko, iyon ang paraan ng Diyos para iligtas ako. Ito yung tipong hindi mo maipaliwanag pero ramdam mo na may gumagabay sa likod ng lahat.

Kaya naman, guys, ang pagbabahagi ng mga ganitong karanasan ay napakahalaga. Ito ay paraan para ipakita sa iba na hindi sila nag-iisa sa kanilang mga pinagdadaanan. Ito ay paraan para magbigay ng pag-asa at inspirasyon. Kapag naririnig natin ang mga kwento ng iba, mas nagiging malinaw sa atin na ang Diyos ay totoo at Siya ay kumikilos sa ating buhay. Ang mga kwentong ito ay hindi lang basta mga anekdota; sila ay mga testimonya ng buhay na nagpapatunay na ang Diyos ay laging nariyan, nagmamahal, at nagmamalasakit. Ang pagbabahagi nito ay parang pagpapakalat ng liwanag sa kadiliman, pagbibigay ng lakas sa mga nanghihina, at pagpapatibay ng pananampalataya ng bawat isa. Ito rin ay isang paalala sa ating sarili na laging maging mapagpasalamat at mapagmasid sa mga biyaya ng Diyos, malalaki man o maliliit.

Ang Patuloy na Pagtuklas sa Kanyang Pagmamahal

Guys, ang pagtuklas sa presensya ng Diyos ay hindi isang one-time event. Ito ay isang patuloy na paglalakbay. Sa bawat araw na dumadaan, may mga bagong aral tayong natututunan, mga bagong pagsubok na nalalampasan, at mga bagong biyaya na natatanggap. Ang mahalaga ay hindi tayo tumitigil sa paghahanap at pagkilala sa kanya sa bawat aspeto ng ating buhay. Ito yung tipong, kahit sa pinakasimpleng bagay, nakikita natin ang kanyang kagandahan at kapangyarihan.

Halimbawa, kapag naglalakad ka sa parke at nakakakita ng magagandang bulaklak o naririnig ang huni ng mga ibon. Hindi ba't parang sinasabi ng kalikasan na "narito ako, at ginawa ako ng isang dakilang Manlilikha"? O kaya kapag nakakaramdam tayo ng pagmamahal mula sa ating mga mahal sa buhay. Hindi ba't ang pagmamahal na iyon ay salamin ng mas dakilang pag-ibig ng Diyos para sa atin? Ang mga ito ay mga maliliit na paalala na hindi tayo nag-iisa.

Madalas, kapag dumarating ang mga problema, nagiging bulag tayo sa mga positibong bagay sa ating paligid. Nakatuon lang tayo sa ating kahirapan. Pero ang sabi nga, "Kapag sarado ang isang pinto, may ibang bubukas." Yan ang kadalasang nangyayari. Ang mga pagsubok na ito ay nagtuturo sa atin ng tibay, pasensya, at higit sa lahat, ang pagtitiwala sa plano ng Diyos. Kahit hindi natin naiintindihan sa umpisa, sa bandang huli, makikita natin na ang lahat ng iyon ay may layunin.

Kaya naman, ang pinakamagandang gawin natin ay buksan ang ating mga puso at isipan. Maging handa tayong makinig sa kanyang mga bulong. Maging handa tayong makita ang kanyang mga gawa hindi lang sa mga malalaking pangyayari, kundi pati na rin sa mga pangkaraniwang araw. Dahil ang Diyos, guys, ay hindi lang nagpapakita sa mga templo o sa mga espesyal na okasyon. Siya ay nariyan sa bawat hininga natin, sa bawat tibok ng ating puso, at sa bawat ngiti ng ating mga mahal sa buhay.

Ang pagbabahagi ng ating mga natuklasan tungkol sa Diyos ay parang pagpapatong-patong ng mga maliliit na ilaw na sama-samang lumilikha ng isang mas maliwanag na kinabukasan para sa lahat. Sa bawat kwentong ating ibinabahagi, mas lalong napapalakas natin ang pananampalataya hindi lang ng iba, kundi pati na rin ng ating sarili. Ito ay isang patunay na ang pag-ibig ng Diyos ay walang hanggan at walang pinipiling sinuman. Ito ang nagbibigay sa atin ng kapayapaan, pag-asa, at lakas para harapin ang anumang pagsubok na darating sa ating buhay. Kaya huwag tayong magsawa sa pagtuklas at pagbabahagi ng kanyang presensya, dahil dito tayo lalong lumalago at nagiging matatag.